Niet af te wenden, zal ook jij in schoonheid sterven,
mijn laatste, late novemberroos.
Eens zo krachtig, nu zo broos,
het is slechts een verwelkte bloem die ik zal erven.
Ben jij het ideaal, dat wreedheid tegenover zich vindt?
Pijn en schade en intens verdriet
verblind door schoonheid, ik zie het niet.
Ongeschonden, als de puurheid van een kind.
Ook jij zult moeten buigen, je blaadjes laten vallen.
Door een tapijt van vochtig blad toegedekt,
waaruit al het leven schijnt te zijn weggelekt,
en spoedig bezet zal zijn met duizenden kristallen.
O roos, keer terug, ik zal eindeloos op je wachten.
Het rood zal zich weer aan mij ontvouwen,
dan vraag ik de ochtend jou met zilver te bedauwen,
om mijn pijn van jouw doornen te verzachten.
Cees Sleven © oktober 2023
ceessleven 