Gisteren ben je aangekomen, met tassen vol ervaring opgedaan, maar gelijk weer weggegaan, het glanzend instrument niet meer meegenomen.
Jouw viool heb ik omzichtig daar geplaatst in die cirkel tussen mensen, niet ter vermaak maar om te wensen dat jouw klanken kunnen blijven, tot het laatst.
Warm zijn zij, liefdevol en goudgerand, een terugverlangen naar mijn zonnedagen. Muziek als antwoord op al mijn levensvragen, als troost, verdriet, ten langen leste opgebrand.
Doelgericht gestreken, en naar het blauw gedragen, het licht volgend vanuit een mensenhand.
“Dag buurvrouw, hoe is het buiten? Aan u de beurt het leven en de wereld te beschouwen. U bent door een bijna onzichtbare paardenhaar naar buiten gedreven en u heeft het nu voor het zeggen! Vertel mij goed nieuws over heldere luchten en aangename temperaturen. Over misschien wel over aangroeiende ijskappen en een dalende zeespiegel. Of over een beetje meer gelijkheid tussen de mensen. Kondig alstublieft een aanstaande vrede aan, dan blijf ik wel binnen”
“Beste buurman, ik denk niet zo groots en blijf het liefst een beetje rondom het huis. Met liefde verzorg ik mijn geraniums op het balkon en voer ik de hertjes achter het hek. Ik kan intens genieten van het uitzicht, van de donkere sparrenbossen tegen de blauwe belijning van de horizon. Met weinig ben ik tevreden, al steek ik mijn kop heus niet in het zand hoor! Maar het is aan u om daarover te somberen”
“Het is mijn lot, buurvrouw, ik ben de brenger van slecht nieuws wanneer ik naar buiten kom, vaak nog met een glas –half leeg- in de hand. Ik zou het graag anders willen, maar het is mijn opgelegde taak leed en onheil aan te kondigen. Kou en zwaar weer, een kleurloze toekomst, onzekerheid, verdriet, dat is wat ik in mijn knapzak heb. Die laat ik dan ook het liefste binnen aan de kapstok hangen terwijl ikzelf in huis een plekje in de donkerte zoek”
“Buurman, kop op! Zo erg is het allemaal niet. Kom ‘ns naast me staan. Gedeelde smart is halve smart! Zo is nu eenmaal het leven, een beetje zonneschijn en een beetje regen. En vooral dat we het samen moeten doen, zij aan zij. Wij kunnen niet al het leed van de wereld op onze schouders nemen, dus geniet een beetje van de zon en tover een lach op je gezicht!”
“Ik zal mijn best doen, buuf. Misschien smelten de gletsjers toch niet zo snel als we een beetje verstandig zijn. Staan we mekaar niet zo naar het leven als we wat liever zijn voor elkaar. Vrede aankondigen valt me zwaar, maar een staakt-het-vuren kan ik allicht proberen. Met u aan mijn zij moet dat vast lukken!”
Langzaam zoom ik uit van deze scene. Vanuit vogelperspectief zie ik hun huisje, in alle vriendelijkheid met lichte zonnevlekken op het omringende, wuivende gras. De sparrenbomen, de hertjes, het gewei in de nok van het dak. Zie ze staan daar, hand in hand, als een bastion tegen alle boosheid van striemende regenvlagen die alle kleur uit deze scene probeert te spoelen. Buuf doet een stap naar voren, hij een stapje achterwaarts. Weerhuisje, op internationale vrouwendag…
ceessleven 